ก็เพราะคิดถึง
เซียวจ้านหลุดยิ้มทันทีที่ได้ยินน้องชายตัวแสบของเขากระซิบเข้าที่ข้างหู ทั้งที่ยังทำงานอยู่แท้ๆ กลับพูดอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ เมื่อผละกันก็ยิ้มให้ละชี้หน้าไปยังน้องชายตัวแสบที่พูดอะไรไม่ดูเวล่ำเวลาสักนิด
พิธีกรพูดดำเนินงานต่อไปจนงานจบลง นักแสดงกล่าวอำลาผู้ชมแล้วทยอยเดินเข้าหลังเวที
“จ้านเกอๆๆ” เสียงอี้ปั๋วเรียกตามหลัง ทำให้เซียวจ้านหยุดรอและหันกลับไปหา
“นายเนี่ยนะ พูดอะไรก็ไม่รู้กลางเวที” เซียวจ้านพูดเสียงดุทีเล่นทีจริง
“จ้านเกอ มากับผมแปปสิ” อี้ปั๋วไม่เพียงไม่ฟังที่เซียวจ้านพูด แต่พูดสวนไปเลยทันที พร้อมออกแรงดึงให้จ้านเกอของเขาเดินตาม
“นี่นายจะพาฉันไปไหน เกอเกอต้องไปสนามบินต่อนะ” เซียวจ้านพูดเสียงหลง
“ผมรู้ แค่แปปเดียว” อี้ปั๋วพลักเซียวจ้านเข้าไปในห้องแต่งตัวที่ไม่มีคนใช้งาน จากนั้นก็ปิดประตูทันที
‘ปัง’
มือของอี้ปั๋วโอบเข้าที่เอวเซียวจ้าน พร้อมดึงเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว
“นี่...ทำอะ..ไ..อุ้ปป..อืออ” เสียงทักท้วงของเซียวจ้านขาดหายไปทันทีเมื่ออี้ปั๋วประกบปากของเขาลงบนกลีบปากบางสีกุหลาบของเซียวจ้าน มืออีกข้างที่ว่างรวบสองมือของเซียวจ้านขึ้นเหนือศรีษะ แล้วพลักให้หลังของเซียวจ้านแนบชิดเข้ากับประตู
“อืออ..อืออออ” เสียงที่เหมือนจะทักท้วงในทีแรก เอาแต่ใจกลายๆ กลายเป็นเสียงที่เคลิบเคลิ้มไปกับบทจูบอันแสนเร่าร้อนจากคนที่แสนคิดถึงนี้
“อืมมม” อี้ปั๋วคำรามเสียงต่ำอย่างพึงพอใจ
ทั้งสองเคลิบเคลิ้มไปกับบทจูบราวกับใช้มันระบายความคะนึงหาที่มีต่อกัน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จึงค่อยๆผละออกมาอย่างอ้อยอิ่งราวกับเสียดาย
สายตาของอี้ปั๋วที่มองเซียวจ้านทั้งอบอุ่นทั้งร้อนแรง ทำให้เลือดลมของเซียวจ้านถูกสูบฉีดอย่างหนัก จนพวงแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ หลุบสายตาลงต่ำไม่กล้าสบตากับน้องชายที่ช่างกล้าโขมยจูบเค้าอย่างเหิมเกริม และตัวเองก็เผลอเคลิบเคลิ้มไปกับมันอีกตังหาก
“นายคิดว่าตัวเองเป็นหลานจ้านที่โขมยจูบเว่ยอู๋เซี่ยนอยู่หรือไง” อี้ปั๋วเบิกตาขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจก่อนหลุดขำ เขากระเถิบตัวเข้าหาเซียวจ้านอีกเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“ผมคิดว่าผมเป็นหลานจ้าน...
ที่แอบรักเว่ยอู๋เซี่ยน”
______________________________________________
ติดตามผลงานนิยายเรื่องอื่นๆ ได้ที่นี่ คลิ๊กเล้ย ! ->
Twitter : @FKurosama
No comments:
Post a Comment